Monique Almekinders is senior medewerker herstel bij GGz Breburg. Voorheen werkte ze bij Emergis in Zeeland (waar ze zelf ook vandaan komt), tot ze werd gewezen op een vacature bij ART Etten-Leur. Dat kwam haar goed uit, want ze was net verhuisd naar Oosterhout en wilde dichter bij huis gaan werken. Op 1 oktober 2015 kwam ze voor 32 uur in dienst bij GGz Breburg: 16 uur voor FAMEUS en 16 uur voor ART Etten-Leur en later FACT Etten-Leur. “In mijn enthousiasme ging ik echter te ver, wat leidde tot een burnout; een grote les. Gelukkig werd ik goed ondersteund bij mijn herstel; zo onderzocht ik via loopbaancoaching waar ik wél goed in was. Dat hielp me beter dan therapie.” Monique vertrok bij FAMEUS en werkt nu 16 uur bij FACT Oosterhout en 16 uur bij ART Oosterhout. “Ik had het wel moeilijk met mijn vertrek bij FAMEUS, want er waren collega’s waar ik graag mee samenwerkte en er waren mooie initiatieven, zoals Logeerhuis Frits. Er is echter ook veel veranderd.”
“Bij het ART richt ik me nu op de dagelijkse dingen en bij FACT op de behandeling. In beide gevallen probeer ik vanuit mijn ervaringsdeskundigheid aan te sluiten op de wensen van de cliënt en te zoeken naar mogelijkheden om te ontwikkelen. Mijn missie is dat mensen zich gehoord voelen. Ik wil ze het gevoel geven: je bent niet gek; er is hulp en je bent echt niet de enige. Zelfs al kon ik maar voor één iemand het verschil maken. Zo leerde ik in juni bij het FACT-team een mevrouw kennen die worstelde met somberheid en fysieke gezondheidsklachten. Op vakantie gaan zag ze niet zitten: een onbekende omgeving waarbij je niet weet wat je ‘s avonds moet eten en wie je tegenkomt. Dat was haar te veel. Dat kon ze echter moeilijk uitleggen aan haar partner en aan hulpverleners; vakantie moet toch leuk en ontspannend zijn? Maar als ervaringsdeskundige herkende ik dat; ik begreep hoe moeilijk ze het vond om dat aan haar partner te vertellen. Het is mooi en waardevol om die kennis toe te voegen.
Het is altijd weer spannend als je net in zo’n team gaat werken, want ervaringsdeskundigheid is niet overal al even goed ingebed. Bij ART focussen we op wat iemand nog wél kan. Hoe kunnen we datgene wat je wilt weer op poten krijgen? In Dongen werkte ik voor de eerste keer bij een klinische ART; dat vond ik heel spannend. Want ik heb soms weinig geduld en was bang dat ik daarmee mensen tekort zou doen. Want mensen hebben tijd nodig. Maar als je dan na een jaar terugkijkt, heb je best grote stappen gemaakt. Het is prachtig om mensen weer die kleine dingen te laten zien die wél lukken: uit bed komen, medicatie halen of je eigen brood smeren. Zes jaar geleden leerde ik in Etten-Leur een vrouw kennen die eerst niet van haar kamertje kwam. Nu fietst ze een paar keer per week naar haar werk op een zorgboerderij.”
Gouden herinneringen
“Een van de mooiste dingen van mijn werk voor GGz Breburg vond ik dat bij een herstelwerkgroep in Etten-Leur onder muziekliefhebbers een bandje ontstond, dat op Koningsdag heeft opgetreden bij De Branden. Ook mooi was recent het ‘diamond paint’-project in Dongen: een kunstwerk van gekleurde plastic diamantjes op een vel papier. Tijdens de Week van de Psychiatrie was van een tekening bij een tekenworkshop een kunstwerk gemaakt, dat werd omgezet in een diamondpaint-schilderij van 1,5 bij 1,5 meter. Aan dit ‘anderhalvemeterkunstwerk’ wordt nog steeds gewerkt door personeel en cliënten, en de buren (professionele kunstenaars) van de Leerlooierij. Echt een project van ons allemaal. Het wordt eerst nog geëxposeerd en krijgt dan een mooie plek op de vernieuwde locatie in Dongen. Dat zijn voor mij gouden herinneringen; daar word ik gelukkig van.
Sinds een paar jaar zit ik bij GGz Breburg in een werkgroep Week van de Psychiatrie, die alle ruimte krijgt voor nieuwe ideeën. Dat vind ik een van de grootste waarden van GGz Breburg. Helaas moest onze werkgroep de afgelopen twee jaar met tranen in de ogen alles afzeggen. Ook dit jaar moesten we het nog klein en online houden. Hopelijk kunnen we volgend jaar maart weer echt losgaan.
Overigens ben ik in augustus gevraagd om voorzitter te worden van de landelijke Week van de Psychiatrie. Daar was ik wel trots op. Ik was een paar keer aangesloten bij een landelijk overleg, waarbij was opgevallen dat ik graag to the point kom en wil dat er beslissingen genomen worden. Ik hou ook van duidelijkheid en ben als Zeeuw behoorlijk plichtsgetrouw: afspraak is afspraak. Ik vind het best spannend, maar ik ga het gewoon doen!”
Kijken naar ieders individuele kracht
“Om dit werk goed te kunnen doen, is zeker ook voor een ervaringsdeskundige een bepaalde ambitie en gedrevenheid belangrijk. En tevens empathie, oprechtheid en elkaar aan durven spreken. Samen willen leren en ontwikkelen. Het is mooi dat wordt gekeken naar ieders individuele kracht en dat er ruimte is om te zijn wie je bent. Je wordt steeds uitgedaagd om het beste van jezelf neer te zetten. Zeker onder ervaringsdeskundigen staat GGz Breburg goed aangeschreven en ik ben trots dat ik daar een steentje aan heb kunnen bijdragen. Het is ook mooi wat we met de vakgroep samen voor elkaar krijgen. Als ervaringsdeskundige word je hier echt serieus genomen en heb je een volwaardige baan, identiek aan andere collega’s. Dat is op landelijke schaal nog niet vanzelfsprekend.
Bij GGz Breburg is veel ruimte voor eigen initiatief en word je betrokken bij mooie projecten. Het is een heel innovatieve instelling; daar leer je elke keer opnieuw van. Ik vaar mee op de gedrevenheid van ambitieuze, inspirerende en enthousiaste collega’s, die altijd zoeken hoe het nóg beter en mooier kan. We werken samen hard aan bepaalde dingen en kunnen er daarna ook samen van genieten. Dat inspireert me om ook zelf scherp te blijven. Daarom zie ik het hier ook de komende jaren nog wel zitten. Er is hier nog zoveel te doen en er gebeurt nog zoveel moois. Bovendien ben ik ook altijd wel enthousiast; pas als ik dat langere tijd niet ben, moet je je zorgen gaan maken!”
